تنوع گياهان دارويي در طبيعت به حدي است که دسته بندي علمي آنها را به کاري مهم و در عين حال دشوار بدل مي کند. يکي از روشهاي طبقه بندي گياهان دارويي براساس خواص آنهاست که به طور اختصار به آن اشاره مي کنيم.

1-گياهان مقوي:
اين گياهان در شرايط خاصي براي تقويت بيمار تجويز مي شود که عمدتا مي توان به دوران نقاهت پس از بيماري حاد اشاره کرد.
برخي از اين گياهان حاوي انواع ويتامين ها، مواد معدني و ترکيبات قندي هستند که در تامين انرژي مورد نياز بدن متعاقب بيماري و برقراري تعادل در عملکرد اندامها نقش عمده اي دارند.

2-گياهان مدر:
مقدار آب موجود در بافتها تحت تاثير عوامل گوناگون دچار تغيير مي شود. مثال واضح در اين زمينه اختلال عملکرد قلب ، ريه و کليه ها است. علاوه بر اين مواردي مثل عادت ماهيانه در خانم ها، تجمع مايعات و ادم را به همراه دارد.
يکي از موثرترين راههاي تعديل آب موجود در فضاي بين سلولي و بافتهاي مختلف بدن استفاده از گياهان مدر است که موجب تسکين عوارض ناشي از اين بيماري ها مي شود.

3-گياهان مسهل و ملين:
اين گروه از گياهان براي رفع يبوست و تسهيل دفع سموم به کار گرفته مي شوند. گياهان مسهل از طريق مختلف موجب برطرف شدن يبوست مي شوند.
برخي از اين گياهان نظير ريشه ريوند از طرق افزايش ترشح صفرا و تحريک حرکات دودي روده اين کار را انجام مي دهند و بعضي ديگر مثل ريشه شيرين بيان و روغن زيتون با تحريک جدار روده موجب برطرف شدن يبوست مي شوند.
درباره ساير گروههاي گياهان دارويي بايد به آرام بخش ها، گياهان عرق آور جهت سرماخوردگي و تبها و گياهان مهوع و قي آور براي تخليه سريع محتويات معده اشاره کرد که همگي با مشورت و تحت نظر پزشک تجويز و استفاده مي شوند.


 

طب گياهي، کهن ترين شيوه درمان

طب گياهي قديمي ترين شکل درمان است که از سوي بشر شناخته شده و از ديرباز مورد استفاده قرار مي گرفته است. استفاده از اين روش درماني در تمامي تمدن ها سابقه دارد و يک جز مهم در پيشرفت علم پزشکي رايج به شمار مي رود.
گرايش مجدد مردم به داروهاي گياهي و توليد روزافزون اين فرآورده ها از سوي شرکتهاي معتبر داروسازي جهان بهانه اي است براي توجه بيشتر به درمان هاي گياهي.
استفاده از گياهان به عنوان دارو براي پيشگيري و درمان بيماري ها از روزگاران کهن مورد توجه متخصصان طب سنتي قرار داشته و تا ابتداي قرن شانزدهم معتبرترين روش براي درمان بيماري ها به شمار مي رفته است.
ابوعلي سينا از نخستين دانشمنداني است که در کتاب قانون به شرح و بررسي علمي خواص درماني گياهان پرداخته است.
قانون ابن سينا همراه با کتاب الحاوي که از سوي رازي به رشته تحرير درآمد، منابع ارزشمند طب گياهي بوده و قرنها به عنوان کتاب مرجع مورد استفاده دانشمندان غربي بوده اند. قرن شانزدهم با آغاز نگرش هاي نوين در علم پزشکي همراه بود.
در نتيجه ظهور اين ديدگاه هاي جديد درمان ، کم کم روشهاي درمان بيماري ها با گياهان کنار گذارده شد و استفاده از داروهاي شيميايي جانشين گياه درماني شد؛ اما داروهاي تازه هم مشکلات خاص خود را داشت.
عوارض جانبي بسيار زياد داروهاي شيميايي و گراني آنها موجب گرايش مجدد مردم به طب گياهي شد. در قرن اخير پيشرفت عمده اي در بهره گيري از گياهان دارويي حاصل شده است و آزمايشگاه هاي مجهز در سراسر جهان براي بررسي اثرات اين داروها به کار و فعاليت مشغولند.

زندگینامه ابن سینا

ابوعلی حسین بن عبدالله بن سینا، مشهور به ابوعلی سینا و ابن سینا و پور سینا (زادهٔ ۱ شهریور ۳۵۹ خورشیدی در بخارا-درگذشتهٔ ۴۱۶ خورشیدی در همدان، ۳۷۰-۴۲۸ قمری، ۹۸۰-۱۰۳۷ میلادی ، از مشهورترین و تاثیرگذارترینِ فیلسوفان و دانشمندان ایرانی جهان اسلام بود. وی ۴۵۰ کتاب در زمینه‌های گوناگون نوشته‌است که شمار زیادی از آن‌ها در مورد پزشکی و فلسفه است. جرج سارتن او را مشهورترین دانشمند سرزمین‌های اسلامی می‌داند که یکی از معروف‌ترین‌ها در همهٔ زمان‌ها و مکان‌ها و نژادها است. کتاب معروف او «قانون» است.

آرامگاه بوعلی سینا در همدان

ابن سینا یا پورسینا حسین پسر عبدالله متولد سال ۳۷۰ هجری قمری و در گذشت او در سال ۴۲۸ هجری قمری، دانشمند و پزشک و فیلسوف بود. نام او را ابن سینا، ابوعلی سینا، و پور سینا گفته‌اند. در برخی منابع نام کامل او با ذکر القاب چنین آمده: حجةالحق شرف‌الملک شیخ الرئیس ابو علی حسین بن عبدالله بن حسن ابن علی بن سینا البخاری. وی صاحب تألیفات بسیاری است و مهم‌ترین کتاب‌های او عبارت‌اند از شفا در فلسفه و منطق، و قانون در پزشکی.

«بوعلی سینا را باید جانشین بزرگ فارابی و شاید بزرگ‌ترین نماینده حکمت در تمدن اسلامی بر شمرد. اهمیت وی در تاریخ فلسفه اسلامی بسیار است زیرا تا عهد او هیچ‌یک از حکمای مسلمین نتوانسته بودند تمامی اجزای فلسفه را که در آن روزگار حکم دانشنامه‌ای از همه علوم معقول داشت در کتب متعدد و با سبکی روشن مورد بحث و تحقیق قرار دهند و او نخستین و بزرگ‌ترین کسی است که از عهده این کار برآمد.»(اموزش و دانش در ایران، ص۱۲۵) «وی شاگردان دانشمند و کارآمدی به مانند ابوعبید جوزجانی، ابوالحسن بهمنیار، ابو منصور طاهر اصفهانی و ابوعبدالله محمد بن احمد المعصومی را که هر یک از ناموران روزگار گشتند تربیت نمود.»(خدمات متقابل اسلام و ایران، ص۴۹۳)